#7. How to define this thing?

     Lily wierzyła. Jak najbardziej była osobą bardzo głębokiej wiary, spotykającej się często z życiowymi chwilami zwątpienia. Jednak mimo wszelkich rozczarowań, jakie napotkała na swojej drodze, gdzieś w głębi jej duszy zawsze tliła się nadzieja. Nadzieja, która dla niej zawsze wiązała się w sposób szczególny ze świętami, z Bożym Narodzeniem. To było takie niewytłumaczalne, a jednocześnie sensowne. To był obraz jej świąt. Zawsze z utęsknieniem wyczekiwała na te święta, które co roku były upamiętnieniem narodzin Jezusa Chrystusa. Każdego roku były inne, ale tak samo magiczne.

     Pierwszy dzień świąt postanowiła spędzić sama, przeżyć wyłącznie w swojej obecności. Zastanowić się nad sensem biegnącego nieubłagalnie życia, planując dla siebie długi seans filmowy i towarzystwo ulubionych, czekoladowych lodów, mających stanowić swoistego rodzaju dodatek, kiedy Steven najprawdopodobniej świętował z żoną i jej rodzicami. Usilnie nalegał, by wraz z nimi pojechała do oddalonej o 30 km od Liverpool’u posiadłości, jednak odmówiła. Nie chciała w tym uczestniczyć. Czułaby się tam nieswojo, czuła, że ten czas nie byłby czasem najlepiej spędzonym, a co za tym szło – troska brata, która momentami osiągała apogeum, irytując ją. Miała dwadzieścia jeden lat, była dorosła, czuła się dorosłą i chciała spędzić święta tak, jak sama je sobie zaplanowała. Nie miała zamiaru izolować się od ludzi. Była typem samotnika. Lubiła zaszywać się gdzieś w kącie, by móc przemyśleć wiele ważnych spraw, które w danym momencie były czymś w rodzaju priorytetów. Nie wynikało to z poczucia jej wyższości, nie to było jej celem. Uwielbiała patrzeć na Stevena, na to, jaki jest szczęśliwy, na to, jak łapie z życia garściami. Miała skrytą nadzieję, że i ona kiedyś taka będzie. Szczęśliwa. Zakochana. Optymistka.

     Komedie romantyczne. Nienawidziła ich. Wręcz nie znosiła. Jednak oglądała, czasami. Dlaczego? Tylko te wybrane. Z Hugh Grantem w roli głównej. Miała do niego słabość. Słabość do aktora, nie do mężczyzny. Uwielbiała jego osobę, to jego niesamowite poczucie humoru, emanujące poprzez odgrywane przez niego role, co sprawiało, że ochoczo zasiadała przed telewizorem. ‘Cztery wesela i jeden pogrzeb’, ‘Dwa tygodnie na miłość’, ‘To właśnie miłość’, ‘Prosto w serce’ czy ‘Notting Hill’ to tylko niektóre tytuły filmów, których scenariusz i treść miała wryte w pamięć.

     Boże Narodzenie 2010, ‘To właśnie miłość” – Hugh Grant wcielający się w rolę premiera, pudełko czekoladowych lodów. Dwa niezbędne dla niej elementy tego popołudnia. Który raz miała obejrzeć ten film? Nie liczyła. Tematykę znała na wylot, jednak nie stanowiło to przeszkody, by mogła na nowo przeżyć rozterki życiowe głównych bohaterów. Kolejna bożonarodzeniowa brytyjska komedia, której osnowa ma dowieść, że miłość jest uczuciem przenikającym całe nasze życie. Poprzez ukazanie dziesięciu różnorodnych, autentycznych historii z życia bohaterów, bohaterów kochających, będących kochanymi, czasami nie potrafiącymi jednak pokochać, którzy poszukują miłości – uczucia definiowanego różnorodnie, indywidualnie według każdego człowieka – lokują ją niewłaściwie, miłości, która poddawana jest próbom.

     Lilianna chyba za bardzo wzorowała się życiem bohaterów serialowych, niekiedy chcąc przenieść fikcję producencką na rzeczywistość, co nie miało bliższego pokrycia ze sobą. To nie było możliwe, wiele się zmieniło. Realia minionych lat stanowiły o innych istotach niż realia wyznaczane przez teraźniejszość. Nie potrafiła zdefiniować uczucia, jakim była miłość. Nie próbowała. Nie zaznała jej, kiedy tak bardzo chciała. Puste nadzieje. To były denne historie miłosne ze szczęśliwym końcem. A ona takowego w swoim życiu nie widziała, przynajmniej na razie, nic nie zapowiadało takiego momentu. Często zastanawiała się, czy młodzieńcze wspomnienia, młodzieńcze zauroczenia mogła zdefiniować jako chociażby niewinną, szczeniacką miłość, pierwsze poważne uczucie.

- Kochasz go?

- Nie, absolutnie nie.

- To dlaczego tak się na niego patrzysz?

- To nic takiego. To tylko sentyment. Wspomnienie pierwszej, żałosnej, nieudolnej miłości.

     Nękana natarczywym dźwiękiem dzwonka, niechętnie wygramoliła się spod obicia miękkiej kanapy, by z grymasem na twarzy i chłodnym spojrzeniem wymalowanym w brązowych tęczówkach powitać tego, kto śmiał przerwać jej kulminacyjny moment filmu. Takim śmiałkiem okazał się Fernando Torres, któremu uśmiech nie schodził z ust.

- Są święta, ludzie spędzają je w rodzinnej atmosferze i takie tam, inni chcą mieć święty spokój, a ty? Co tutaj robisz? – przywitała go z charakterystyczną dla siebie ironią, ale też niewielkim zaskoczeniem w głosie.

- Za to ty Lilianna jesteś wredna, pyskata, dziecinna, czepialska, cholernie skryta w sobie i spędzasz sama ten radosny dzień, czyż nie? – przyjrzał się jej.

- A ja powiem, że ty sam, wyliczając mi te wszystkie wady, do czego kompletnie nie masz prawa, bo nie znasz mnie tak naprawdę, nie wiesz o mnie nic, jesteś bezczelny, okropny i arogancki – prychnęła, choć na jej twarzy można było dostrzec malujące się rozbawienie.

- Ten arogant i bezczel chce z własnej, nieprzymuszonej woli dotrzymać ci towarzystwa. Są święta – mrugnął do niej.

- Nie zapraszałam cię, Fernando, o ile mnie pamięć nie myli – pokręciła z dezaprobatą głową.

- Jesteś naprawdę miła. Ubieraj się – rzucił.

      Spojrzała na niego pytająco, a zarazem irytująco, zwłaszcza, że nie miała zamiaru opuszczać swojego mieszkania.

- Zabieram cię w jedno miejsce – zaśmiał się, widząc jej bezradną minę.

- I liczysz na to, że się niby zgodzę? – przymrużyła lekko powieki.

- Jestem o tym przekonany. Mi chyba nie odmówisz? – poruszył brwiami w charakterystyczny dla siebie sposób.

- Też mi argument – wzruszyła ramionami, narzucając na nie zimowy płaszczyk.

- Przypominam ci, że jako fotograf drużyny, musisz być towarzyska, a przede wszystkim poznać nas, zawodników od tej dobrej i boiskowej, zresztą nie tylko boiskowej strony.

- Dzięki za dobrą radę, może wezmę ją sobie do serca, a teraz powiedz mi, dokąd mnie ciągniesz – spojrzała na niego znacząco, zatrzaskując drzwi.

- Zapraszam – poprawił ją.

- Proszę?

- Potrzymam cię w niepewności jeszcze kilka minut – mrugnął do niej, uśmiechając się tylko pod nosem.

     Dla obydwojga te święta były inne, odbiegające od normy. Obydwoje znaleźli się podobnym położeniu. Ale czy to miało być czymś straconym. Niekoniecznie. Osłodą tego świątecznego popołudnia miało być lodowisko, na które ją zabrał. Uznał, że to spotkanie będzie dla nich dobre tak, by mogli poznać się z tej luźniejszej strony, by mogli dowiedzieć się o sobie czegoś więcej. Uporanie się z łyżwami nie było zarówno dla niej, jak i dla niego większym problemem. Wchodząc na lodową taflę zawahała się.

- Ja ostatni raz jeździłam na łyżwach dziesięć lat temu – jęknęła z wymalowanym na twarzy grymasem.

- A ja jestem całkiem dobry w jeździe na łyżwach – wyszczerzył się.

- Nie chcę się skompromitować na oczach tych ludzi i zaliczyć spotkania z lodem.

     Zaśmiał się, delikatnie ściskając jej drobną dłoń, co miało służyć asekuracji  w razie ewentualnego upadku. Odwzajemniła ten uścisk, niespodziewanie. To było coś normalnego, dla obojga. W tym momencie nie przejmowali się tym, że jest to lodowisko publiczne, gdzie wstęp ma każdy, nawet wścibscy poszukiwacze sensacji, tym, że on, jako światowej sławy piłkarz był osobą medialną, a co za tym szło też i rozpoznawalną, a ona jako siostra kapitana miejscowego klubu i reprezentacji narodowej również była kojarzona przez większość. Wszystko to odeszło jakby w zapomnienie.

- Może jakiś piruecik? – zaśmiał się, kiedy swobodnie przemierzali obrany wcześniej dystans, złączeni w uścisku dłoni.

- Nie próbuj, lubię łyżwiarstwo, ale nie do przesady – mocniej ścisnęła jego obydwie dłonie.

     Nie krył swojego rozbawienia, spoglądając na nią ukradkowo. Bawiła go, ale też intrygowała. Miała w sobie coś tak niewytłumaczalnego, coś co urzekło go w niej. Sam nie potrafił tego dokładniej zdefiniować. Obrócił ją dookoła własnej osi, już po chwili spotykając się z jej oburzeniem.

- Ty.. oszalałeś, Torres? Jak bym tak się przewróciła? – dźgnęła go palcem wskazującym centralnie w klatkę piersiową.

- Nie pozwoliłbym na to – odgarnął kosmyk włosów z jej zaróżowionego mroźnym powietrzem policzka, drugą dłonią obejmując ją w talii.

     Spojrzała w jego brązowe tęczówki, hipnotyzujące swoją intensywnością. Nie wiedziała, co mogłaby mu powiedzieć. Rozchyliła lekko wargi, jednak zrezygnowała po kilku sekundach, nie chcąc, by to, co miałaby powiedzieć zabrzmiało banalnie i niedorzecznie.

      Nie wytrzymał. Chwycił ją za przegub dłoni i przyciągnął do siebie gwałtownie, zmniejszając dzielącą ich odległość. Czubki nosów stykają się ze sobą, by po chwili mógł gwałtownie musnąć jej pełne, malinowe wargi. Nie obchodziło go nic. Ludzie dookoła. Konsekwencje. Liczyła się chwila. Liczyła się ta magia. Liczyła się ONA. 

___________________________________________

Nie składam Wam jeszcze noworocznych życzeń, bo najprawdopodobniej dodam tutaj jeszcze coś przed Nowym Rokiem. Osobiście jestem niezadowolona z tego rozdziału, nie podoba mi się, jednak chciałam go bardzo dodać, nie wiem czemu. Wiem, że to brzmi dziwnie. To opowiadanie jest dla mnie ważne, może nie najbardziej, jednak jest bliskie mojemu sercu. Siódemkę oddaję w Wasze ręce i czekam na szczere opinie. Jakieś sugestie? ^^

Pozdrawiam ;**

P.S. Jeśli jesteście zainteresowane, to postanowiłam jeszcze raz opublikować opowiadanie o E. Lameli. Jeśli będziecie miały ochotę, to zapraszam --> klik.