#5. Timeless loss.

     Rozbudziły ją promienie słoneczne, wdzierające się do sypialni za sprawą niedokładnie zasuniętych rolet, które tańcząc po pomieszczeniu, oślepiły ją, co przyjęła z wielkim grymasem na twarzy. Przymknęła z powrotem powieki, wypuszczając głośno powietrze z płuc. Obróciła głowę bokiem, by móc spojrzeć na śpiącego piłkarza. Spał, oddychając miarowo z poduszką odciśniętą na prawym policzku. Wyglądał niewinnie, a zarazem uroczo, co nie ubierało mu uroku dorosłego mężczyzny. Uśmiechnęła się lekko. Nie chciała go budzić, nie miałaby serca tego zrobić. Wysunęła stopy na drewnianą podłogę, a jej ciało przeszył nieprzyjemny dreszczyk, pod wpływem którego wzdrygnęła się. Cichymi kroczkami, nie chcąc przypadkiem go obudzić, udała się do łazienki, gdzie chciała zmyć z siebie resztki zmęczenia i smutku.

     Może i przygotowanie zwyczajnego posiłku, jakim było śniadanie, to nic nadzwyczajnego, a raczej swoistego rodzaju normalny rytuał. Właściwie jedynie w ten sposób mogła okazać mu jakąkolwiek wdzięczność za to, co dotychczas dla niej zrobił. Być może niewiele, ale dla niej samej wystarczająco dużo. Czasami zastanawiał ją fakt, dlaczego, a przede wszystkim po co to wszystko robi. Nie wierzyła w bezinteresowność ludzką. W dzisiejszym świecie to było dla niej zupełnie niespotykane, oczywiste było, że każdy oczekuje od kogoś czegoś w zamian. Takie były realia, a ona doskonale o nich wiedziała, zbierając międzyczasie od życia wiele ciosów. Kiedy nakryła do stołu, usłyszała cichu szmer. W progu przystanął Fernando, mając na sobie jedynie jeansowe spodnie. Uśmiechnął się uroczo.

- Zdążyłaś przygotować cokolwiek? Sądziłem raczej, że Twoja lodówka będzie świecić pustkami – zaśmiał się.

- Zupełnie niepotrzebnie się tym trapisz, jest pełna – wykrzywiła wargi w lekkim uśmiechu, zalewając przygotowane wcześniej kubki z kawą.

     Usiadł przy stole, z zainteresowaniem śledząc każdy jej ruch. W międzyczasie wystukał krótkiego sms-a, że z Lily wszystko w porządku, życząc udanej podróży poślubnej przyjacielowi.

- Już, poinformowałeś Stevena? – spojrzała na niego wymownie, siadając naprzeciw i stawiając przed nim kubek z brązową, parującą cieczą. Nie umknął jej owy fakt.

- Życzyłem mu tylko szczęśliwej podróży – puścił jej oczko.

- Oh, daj spokój. Oboje wiemy, jak jest. Jesteś tutaj, bo poprosił cię o to Steven, za co jestem wdzięczna, ale nie musisz tego dalej robić, nie chcę, żeby tak to wyglądało – wywróciła oczyma poirytowana.

- Dlaczego nie chcesz uwierzyć, że ktoś potrafi zainteresować się tobą ta po prostu? – przyjrzał się jej, tym samym zmuszając, by spojrzała mu prosto w oczy.

- Bo najzwyczajniej w to nie wierzę. Już gdzieś słyszałam podobny test – rzuciła.

- Najwidoczniej ten, kto ci to powiedział miał dużo racji.

- Wiesz, za wiele przeszłam, żeby uwierzyć w taką ludzką bezinteresowność. Chcę przestać być zdana na łaskę brata, a on ciągle mi to poniekąd uniemożliwia, bo traktuje mnie jak małoletnią dziewczynkę. To, że mam tylko dwadzieścia jeden lat nie znaczy, że nie mam pojęcia o życiu, wręcz przeciwnie. Zawsze pozostawałam w cieniu Stevena, zawsze byłam tą nieodpowiedzialną, zawsze byłam tą złą, która nie miała pojęcia o niczym. To naprawdę nie jest miłe – wyrzuciła z siebie. – Ale co ty możesz o tym wiedzieć.

- To, że jestem piłkarzem, nie znaczy, że nie mam pojęcia o prawdziwym życiu, Lily – odparł spokojnym tonem głosu.

- Nie zaprzeczam, ale twoje życie różni się od mojego o trzysta sześćdziesiąt stopni. Nigdy nie byłeś zdany na siebie, nie przeżyłeś śmierci matki, która była jedyną rozumiejącą cię osobą, nie musiałeś znosić obecności ojca tyrana, dla którego byłeś i będziesz czymś w rodzaju żywej pogardy.

- Mówimy o tobie, co nie zmienia faktu, że mam wspaniałych rodziców. Nie powinnaś żyć życiowymi rozczarowaniami, masz prawo do szczęścia tak, jak inni. Uwierz w siebie. A Steven? Steven po prostu się o ciebie troszczy, a ja nie widzę w tym nic złego. Zależy mu na twoim szczęściu. Wszystko, co robiłem do tej pory było bezinteresowne, uwierz – spojrzał na nią zatroskany.

- Jedz już – uśmiechnęła się blado, zamyślając przez chwilę.

    Może miał rację? Ona potrzebowała szczęścia. Nie mogła znaleźć tylko osoby, która to szczęście by jej zapewniła. Niby zwyczajny, życiowy banał, a w jej przypadku tak trudny do zrealizowania. Chciała być szczęśliwa. Zasługiwała na to szczęście. Życie powinno się wreszcie do niej uśmiechnąć, los powinien zacząć jej sprzyjać, on chciał jej w tym dopomóc.

~~~

     Życie potrafi być okrutne, potrafi być zawrotne, potrafi być bolesne. Wystarczy jedno, pozornie obojętnie odbierane wydarzenie, które jednak potrafi zburzyć całą harmonię i spokój życia. Kilka minut w ciągu których plany i nadzieje mogą ulec tak diametralnej zmianie. Jeden telefon. Jedno zdanie. To w zupełności wystarczyło, by kompletnie rozstroić ją emocjonalnie.

     Do Świąt Bożego Narodzenia pozostało raptem siedem dni, a ona tkwiła tutaj sama. Czuła, że musi przyjechać tutaj raz jeszcze, nacieszyć się widokiem domu rodzinnego, do którego nie planowała już wracać. Sama nie wiedziała, co czuła. Wzbierały się w niej różne, skrajne emocje. Kiedy straciła matkę, wiedziała, że nic w jej życiu nie będzie już, jak wówczas, kiedy kilka tygodni temu zmarł ojciec, który nie był w stanie zaakceptować córki taką, jaką była, miała mieszane uczucia. Gdzieś głęboko czuła wewnętrzną pustkę. Nie była to ulga, kochała go na swój sposób, pomimo tego, że nigdy nie okazywali sobie uczuć. Ani ona, ani on nigdy nie byli z natury osobami wylewnymi. Nie zawsze mogła na niego liczyć, ale nie zmieniało to faktu, że pozostawał jej ojcem. Nie zrobiła niczego złego, a jednak odczuwała żal, żal do samej siebie. Nie wiedziała, że chorował. Nigdy nikomu o tym nie wspominał. Nigdy nie dopuszczała do siebie myśli, że zważając na to, co było między  nimi, mogłaby rozstać się z nim w niezgodzie. Przecież chciała rozmawiać, próbowała, ale czuła odrzucenie, brak zainteresowania. Czuła się winna, nie potrafiła tego wytłumaczyć. Nie zdążyła się z nim nawet pożegnać.

     Nie żadnej rozmowy. Nie chciała niczyjej obecności, choć możne znalazłby się ktoś, komu by nie odmówiła, jednak ten ktoś prawdopodobniej był zajęty innymi, ważniejszymi rzeczami. Straciła praktycznie wszystko. Miała jedynie brata, dla którego ta sytuacja też była nie łatwa. Postanowiła nie obciążać go dodatkowo swoimi. Była w końcu dorosła. Nadszedł czas, by zmierzyć się prawdziwym, rzeczywistym życiem. Pytanie tylko, czy była w stanie sobie poradzić? Śmierć ojca nie przyprawiła ją o poczucie siły i odwagi. Nie zdawała sobie z tego tak naprawdę sprawy. Rozmowy ze Stvenem, a właściwie jego monotonne dialogi nie zdawały się na nic, nie chciała słuchać nawet jego. Nie radziła sobie psychicznie, on starał się być silny. A gdzie w tym wszystkim miejsce dla Fernando? Nie było go przy niej z bliżej nieokreślonych powodów, nie chciała wnikać, jakich. Nie chciała o nim myśleć. Chciała w samotności pomęczyć się w swoim bólu. Mierzenie się ze śmiercią jest jak prawdziwa walka.     

________________________________________________

Postanowiłam dodać ten rozdział, pomimo tego, że jest krótki, bezładny i nie podoba mi się. O tym, że mogę liczyć na szczere opinie jestem przekonana. Nie sprostałam własnym oczekiwaniom. Wiem też, że dzisiaj obiecałam rozdział na Roberta, ale nie dałam rady, przepraszam... Powtarzam to od trzech tygodni, ale nie daję rady. Jest mi coraz ciężej pisać to opowiadanie. Bardzo przywiązałam się do tego, co spotkało Martę, może dlatego, że moja sytuacja wygląda podobnie? Obiecałam jednak, że doprowadzę to opowiadanie do końca i tak zrobię. Choruję. Bardzo poważnie. Większą część czasu spędzam w szpitalu, niżeli w szkole czy domu. Ostatnio coraz częściej i coraz dłużej, niestety przybywa mi chorób. Czasami brakuje sił, ale komentarze pozostawione pod rozdziałami są dla mnie motywacją. Nie chodzi mi o Waszą litość, a.. zrozumienie? Sama nie potrafię tego do końca określić. Ja sama potrzebuję wytrwałości, bo w czasie ostatnich trzech miesięcy zapisanie strony w Wordzie jest dla mnie niebywałą trudnością, i nie chodzi tu o wenę, a raczej moją słabą koordynację ruchową, spowodowaną chorobą. Czasami rozważam opcję porzucenia pisania... Nie wiem, jak ie przełożenie miałoby to w rzeczywistości, ale na pewno brakowałoby mi tego. Przepraszam, za opóźnienia, za wszystko.