#4. With each other.

      Z głośników wydobywała się ostra melodia rockowej piosenki. Lilianna siedziała na sypialnianym łóżku pomieszczenia, które właśnie zajmowała. Wydarzenia ostatnich dni dały jej dużo do myślenia. Zdała sobie sprawę, jak niewielką ilością rzeczy mogła się poszczycić. Zdobywanie atrakcyjnych, wysportowanych mężczyzn i ukończony kurs fotografii – na chwilę obecną właśnie to mogła zaliczyć do swoich największych sukcesów. Miała niespełna dwadzieścia jeden lat i wielkie ambicje na przyszłość w zanadrzu, których realizacja była jej pierwszorzędnym celem. Śmierć matki stłumiła ją wewnętrznie. Nie była gotowa podjąć nauki uniwersyteckiej w wieku dziewiętnastu lat, była jeszcze zbyt słaba, by móc w pełni sobie poradzić. Wiedziała, że teraz nadszedł odpowiedni moment. Czas, kiedy nie będzie zdana na łaskę ojca, mającego własne aspiracje co do jej osoby. Chciała poczuć się niezależną i samodzielną. Miała za sobą wsparcie brata, dzięki któremu miała podjąć swoją pierwszą pracę. Fotograf drużyny Liverpool FC. Nic nadzwyczajnego, ale kto mówił, że początki są zawsze idealne? Dla Lily był to dobry początek, bo nie licząc studiów, swój wolny czas miała spędzać z bratem i drużyną, robiąc im zdjęcia w trakcie meczu, niekiedy mając możność bywania na treningach. Nie była to czynność przez nią wymarzona, jednak musiała jakoś zacząć, musiała wybić się. Chciała wykrzesać z siebie resztki chęci i woli walki, o nowe, lepsze życie.

     Dwie, duże walizki leżały na podłodze, pośrodku sypialni, a na łóżku stos porozrzucanych ubrań i innych drobiazgów. Przystanął w progu pokoju, ściskaj bluzę w dłoni. Zastał nic prócz wszechogarniającego bałaganu i hałasu. Przyglądał się jej bardzo uważnie, jakby analizując każdy wykonywany przez nią ruch. Podszedł do wieży, regulując głośność piosenki.

- Co robisz? – rozsiadł się na łóżku.

- Pakuję się. Nie widać?

- Nie to miałem na myśli. Co tym razem? – spytał zatroskany, zawsze tak robił. Jako starszy brat wykazywał się nadzwyczajną opiekuńczością w stosunku do niej. Martwił go każdy jej grymas, każda uroniona łza, każde niepewne spojrzenie.

- Nic – wzruszyła obojętnie ramionami. – Chcę wreszcie coś osiągnąć, sama, bez niczyjej pomocy. Wyprowadzam się.

- Dokąd?

- Niedaleko, znalazłam mieszkanie, w sam raz dla mnie. I nie próbuj mi niczego tłumaczyć – odparła, widząc jego karcący wzrok. – Nie musisz się martwić. Przez ten czas zaoszczędziłam i zebrała się pokaźna sumka. Ja zrozumiałam, co powinnam, a czego nie. Chcę się usamodzielnić, chcę stanąć na własne nogi. Nie możesz mi nieustannie pomagać, zwłaszcza, że powinieneś się teraz skupić na ślubie. Żenisz się, Steven i to jest priorytetem, ja dam sobie radę.

- Lily, jesteś jak dziecko. Czasami martwi mnie twoje postępowanie. Nie wiem, czy to dobry pomysł, ale ufam ci – zamyślił się przez chwilę.

- Nie zrozumiesz mnie.

- Ciężko jest mi ciebie zrozumieć, więc w tym momencie nawet nie będę próbował.

- Ironia? – uniosła brew ku górze.

- Nie, jestem twoim bratem i martwię się o ciebie. Czy to coś złego? Nie wydaje mi się.

- Steven, dorosłam do normalnego życia, naprawdę – westchnęła ciężko. – Jeśli chcesz prawić mi morały, co do wzorcowego życia, to wybacz, ale nasłuchałam się tego przez ostatnie trzy lata, kiedy ciebie nie było obok mnie, tak jak obiecałeś – w jej głosie można było wyłapać nutkę żalu i rozgoryczenia.

     Wiedział, że wszystko to, co mówiła, było prawdą. Popełnił błąd, nie zastanawiał się, w którym miejscu, bo doskonale wiedział, że wyjeżdżając po śmierci matki tutaj, do Liverpoolu’u postąpił źle, bardzo źle. Zostawił ją samą, zupełnie samą, w momencie, kiedy ona liczyła na jego wsparcie, kiedy tak bardzo go potrzebowała, a on? Stchórzył. Nie potrafił znaleźć żadnego racjonalnego wytłumaczenia swojego życiowego błędu. Czuł się zobowiązany, by teraz ją wspierać, by jej pomagać. Kochał ją całym sercem i nie mógł pozwolić na wyrządzenie jakiejkolwiek krzywdy.

- Jestem aż tak okropny? – przytulił ją.

- Jesteś straszny – wykrzywiła wargi w lekkim uśmiechu, skrywając twarz w jego ramionach.

- Staram się pogodzić z myślą, że moja maleńka Lily wydoroślała, co nie przychodzi mi łatwo – poczochrał jej włosy.

- Uświadom to sobie wreszcie, Stevie. Ja też jestem zdolna do dorosłego życia, tyle, że dojrzałam do tego niedawno.

~~~

     Upinając włosy, spojrzała za okno. To było piękne, sobotnie, październikowe popołudnie. Taka pogoda była w Anglii rzadkością. Kolorowe liście świetnie komponowały się z promieniami słonecznymi, które tańczyły radośnie, przedostając się do pomieszczenia, za sprawą nie końca zaciągniętych rolet. Chłodny wiatr nie był tutaj bynajmniej żadną przeszkodą. W takich chwilach przypominały się jej momenty dzieciństwa, kiedy to wraz z bratem ochoczo udawali się do parku, gdzie nie było końca zabawom i wygłupom, którym to oddawali się bez pamięci. Przychodziły momenty, kiedy żałowała, że z tego wyrośli. Czasami tak bardzo brakowało jej tych dziecięcych odruchów. A teraz? Obecnie najważniejszy mężczyzna w jej życiu za niespełna dwie godziny miał stanąć przed ołtarzem, by ślubować miłość i uczciwość małżeńską kobiecie, w której był szaleńczo zakochany, bynajmniej tak relacjonował. Na samą myśl o tym, na jej twarzy zagościł szeroki uśmiech. pragnęła jego szczęścia, nawet bardziej niż on sam. W jej mniemaniu zasługiwał na nie. Przez cały ten dzień chodził dumny jak paw, był zadowolony, a jednocześnie niezmiernie szczęśliwy, bo miało wydarzyć się to, na co tak długo czekał. Nie był ani trochę niepewny tej decyzji.

- Stevie, denerwujesz się? – przyjrzała się bratu, poprawiając i tak idealnie już leżący krawat, po czym podała elegancką marynarkę garnituru, pochodzącego niewątpliwie od jednego z najlepszych projektantów.

- A niby dlaczego miałbym się denerwować? To jeden z lepszych dni w moim życiu, jak nie najlepszy. Przecież nie tracę niczego, nie tracę wolności. Wiążę się z kobietą, którą kocham, Lily – ucałował ją w czoło.

- Licząc mój skromny udział w przygotowaniach… – wyszczerzyła rządek białych zębów w niewinnym uśmiechu.

- O tak, to też twoja zasługa, bez ciebie nic nie byłoby tak idealne – mrugnął do niej. – Jesteś niesamowita. Wiszę ci przysługę.

- Wystarczy, że tobie się układa – uśmiechnęła się blado, poprawiając sukienkę.

- Tobie też się ułoży, ale nie mogę zagwarantować, że tak będzie, musisz sama w to uwierzyć – spojrzał na swoje lustrzane odbicie, po czym, ku jej wielkiemu oburzeniu, poczochrał ją po włosach, które układała mozolnie przez ostatnie dwie godziny. Taki już był, uwielbiał się z nią droczyć.

~~~

     Kościół wypełnił się niemal po brzegi gośćmi pary młodej – dwóch osób, dla których ten dzień miał należeć do wyjątkowych w swoim rodzaju i niezapomnianych. Dopilnowano, aby uroczystości nie zakłócali wścibscy dziennikarze i fotoreportaży, dla których ślub Stevena Gerrarda i Alex Curran był niewątpliwie jednym z ważniejszych wydarzeń w Wielkiej Brytanii bieżącego roku. Lily przystanęła po prawej stronie ołtarza, naprzeciwko brata, posyłając mu pokrzepiający uśmiech, choć ona sama denerwowała się horrendalnie. Steven nie wydawał się być zdesperowanym, zestresowanym mężczyzną, obawiającym się utratą swojego stanu wolnego, wręcz przeciwnie, tryskał radością i dobrym humorem. Przymknęła powieki, czerpiąc nieco chłodnego powietrza. Stukot obcasów panny młodej odbijał się echem od lśniącej posadzki. Na ołtarzu pojawił się duchowny w asyście muzyki kościelnej, która nadawała tej chwili odrobiny magii i niesamowitości. Zza filara wyłoniła się Alex, w całej okazałości. Śnieżnobiała suknia w połączeniu z jej brytyjską urodą oraz jasne włosy, swobodnie opadające na smukłe ramiona dawały prześliczny efekt. Prowadzona pod ramię przez ojca, uśmiechała się do wszystkich zgromadzonych. Uśmiech nie schodził jej z twarzy chociażby na chwilę. Ten dzień należał po części do niej, oboje ze Stevenem chcieli się nim podzielić ze wszystkimi.

    Uśmiechnęła się lekko, widząc brata i jego narzeczoną, złączonych w szczerym uścisku dłoni. Przygładziła nerwowo materiał sukienki, zajmując miejsce tuż za panną młodą. Zastanowiła się, czy i jej dane będzie kiedyś być tak szczęśliwą. W jednej chwili świadomość ta prysła niczym bańka mydlana, pozostawiając tylko niesmak. Uświadomiła sobie, że tak naprawdę szczęście nie jest darem, który mogłaby otrzymać. Im bardziej chciała go zaznać, tym większe było jej wrażenie, że nie zasługuje na nie, że los bawi się z nią. Wszystko wydawało się jej takie piękne, tak nieosiągalne dla niej w przyszłości. Obserwowała wszystko w zwolnionym tempie. Stevena, odbierającego od drużby niewielkie pudełeczko, zawierające jeden z ważniejszych elementów tej uroczystości, który za chwilę miał stać się jednym z symboli dwójki zakochanych i oddanych sobie ludzi, dozgonnie. Miłość powinna być dozgonna. Lilianna miała o niej takie właśnie wyobrażenie. I nagle, spojrzenie jego czekoladowych tęczówek przywróciło ją do rzeczywistości, albo było to jej złudnym wrażeniem. Nie chciała się nawet opierać hipnozie jego oczu, która przyprawiała ją o lekkie drżenie ciała. Przedstawienie, odgrywane przed ołtarzem przez dwójkę głównych bohaterów właśnie się zaczęło, a ona, Lilianna Milford skupiała się na swoim kompanie, wybranku Stevena, Fernando Torresie. Serce zabiło jej szybciej. Wpatrując się w jego tęczówki, wsłuchiwała się w słowa przysięgi małżeńskiej.

The fire burned your arm

lakes, and the eyes sink

senses to find solace

all I want from you

get to your interior

a few seconds it live

brief moment the tide of feelings

I have enough to be able to breathe.

     Siedziała przy jednym z eleganckich stolików, obserwując bawiących się ludzi. W dłoni dzierżyła kieliszek wypełniony szampanem, miarowo upijając go łyczkami. Wszyscy bawili się znakomicie, śmiali się, cieszyli, ekscytowali dniem dzisiejszym, tylko ona wydawał się być przygaszona. Nie chciała psuć bratu jego święta. Była tutaj tylko dla niego, choć tak naprawdę ochota na jakiekolwiek szaleństwa przeszła tak szybko, jak szybko się pojawiła. Zaśmiała się pod nosem, widząc Dirka szalejącego na parkiecie wraz ze swoją żoną. Lubiła ten jego nieprzewidywalny optymizm życiowy, choć sama nie potrafiła podchodzić do życia w sposób chociażby zbliżony do niego, za dużo przeszła, by móc cieszyć się pełnią szczęścia. Puścił jej oczko, machając energicznie, co przyjęła z lekkim entuzjazmem.

- Samotna i nieszczęśliwa? – otrząsnęła się, kiedy ktoś szturchnął ją w ramię. Widząc pochylającego się nad nią Reinę, wykrzywiła wargi w uśmiechu. Tylko na to było ją stać w tym momencie.

- Samotna i ciesząca się szczęściem brata. Nazwijmy to tak – mrugnęła do niego.

    Zaśmiał się perliście, kręcąc tylko głową.

- Za dobrze cię znam, seniorita.

- Steven prosił cię, żebyś dotrzymał mi towarzystwa, podczas kiedy on zajęty będzie sobą i Alex?

- Ależ nic z tych rzeczy. Robię to z własnej, nieprzymuszonej woli. Dzisiaj to ty będziesz moją taneczną partnerką – uśmiechnął się szarmancko, wyciągając dłoń w jej stronę.

    Chwyciła ją, przyglądając mu się z rozbawieniem.

- Nie potrzebuję litości, Pepe – ułożyła dłonie na jego ramionach, kiedy bramkarz swobodnie prowadził ją w tańcu.

- Być może jest ktoś, kto interesuje się tobą szczerze. Ja też nie lubię ludzkiej litości – uśmiechnął się niewinnie, co sprawiło, że i na jej twarzy zagościł promienny uśmiech. Ten człowiek był dla niej prawdziwym lekarstwem – zawsze przyprawiał o uśmiech, zawsze.

- Zabawny jesteś – pokręciła głową z dezaprobatą, śmiejąc się w najlepsze.

- Moja natura, nie ja – zawtórował jej.

- Odbijany? – aksamitny szept męskiego głosu przyjemnie podrażnił płatek jej ucha.

     Nim zdążyła się obrócić i zareagować w jakikolwiek sposób, wylądowała w jego ramionach. Zapach jego perfum wywoływał u niej przyjemne, niespotykane dotąd reakcje błogostanu. Przymknęła powieki, opierając głowę na jego ramieniu. Poruszała się swobodnie w takt muzyki, pozwalając mu objąć się mocno w pasie. Jej uszu dobiegła łagodna, kojąca melodia. W tej chwili poczuła ogromne zmęczenie, nie nagłe, zmęczenie kilku ostatnich dni, nieprzespane noce, poświęcone przedślubnym przygotowaniom dawały się jej właśnie we znaki. Odsunęła się nieco od niego. Zrozumiał ją, bez zbędnych słów.

- Odwiozę cię – uchwycił ją delikatnie w pasie, prowadząc do szatni.

     Narzuciła na ramiona elegancki, czarny płaszczyk, kiedy on ponownie zniknął wśród tłumu bawiących się gości. Nie wiedziała do końca, co to miało znaczyć. Chciała pożegnać się jeszcze ze Stevenem, lecz nie dostrzegła go nigdzie, a była zbyt zmęczona, by zająć się jego mozolnym poszukiwaniem w tej dużej grupie.

- Fernando, ufam ci. Uważaj na nią – uścisnął dłoń Hiszpana, powierzając mu pod opiekę swoją siostrę, której za żadne skarby świata nie mógłby pozwolić skrzywdzić.

- Bądź spokojny i baw się dobrze. Ze mną nic jej nie grozi – uśmiechnął się, zapewniając go o swoich zamiarach.

- Nie chcę, żeby kolejny raz się rozczarowała, a potem załamała, za wiele już przeszła.

- Nie będzie sama – uścisnął Alex, po czym udał się w dobrze znanym mu kierunku.

     Przez całą drogę do mieszkania nie odezwała się do niego słowem. Słowa wydawały się jej takie zbyteczne w tym momencie. Wolała raczyć się tą ciszą. On natomiast zerkał na nią ukradkowo, a na jego twarzy co jakiś czas pojawiał się uśmiech. rozumiał obawy Stevena. Bał się o nią, zwyczajnie się o nią bał, ale jednocześnie wiedział, że z nim nic jej nie grozi, że oddał ją w dobre ręce, pomimo jej niewiedzy. Sądził, że to będzie dobry rozwiązaniem, choć tak naprawdę nadal tkwiły w nim jakiś niewyjaśnione obawy. Musiał jej dopilnować, po raz kolejny wkroczył w jej życie, z czego ona nie byłaby zadowolona. Nie mógł odesłać go od tak do siebie. Nie chciał namieszać, chciał jej pomóc, tylko pomóc.

    Przekręciła klucz w zamku, popychając je pewnie. Dłonią poszukała włącznika i już po kilku sekundach w przedpokoju zapanowała jasność. Nie była sama. Przystanął tuż za nią, ściskając w dłoni swoją torbę sportową.

- Będziesz mnie teraz pilnował? – spojrzała na niego, ściągając buty i odwieszając płaszcz.

- Będę dotrzymywał ci towarzystwa – poprawił ją.

     Zadarła głowę do góry, spoglądając na niego błagalnie. Sama nie wiedziała, co miało to na celu. Bez słowa wziął ją na ręce i ruszył w stronę pomieszczenia, jej sypialni. Ułożył delikatnie na łóżku, okrywając jej drobne ciało puchowym kocem. Sam ułożył się obok. Była tak zmęczona, że krótka toaleta przed snem byłaby dla niej zbyt pracochłonna. Ułożyła głowę na jego klatce piersiowej, unoszącej się miarowo pod wpływem wdychanego powietrza. Uśmiechnął się, lecz ona nie mogła tego dostrzec. Objął ją ramieniem, bardzo ostrożnie, jakby obawiając się, że każdy zbędny ruch może być dla niej krzywdą. Zasypiając, cały czas pozostawała w nie za mocnym uścisku jego ramion, jakby przypuszczał, że jest podatna na wszystko, co złe. Chciał przy niej czuwać, a jej lekki uśmiech, wymalowany na twarzy, być może nieświadomy rekompensował mu rysującą się przed nim perspektywę nieprzespanej nocy. 

_____________________________________________

Rozpisałam się tutaj, chyba nawet za bardzo. Przynajmniej uraczę was dłuższym rozdziałem na zimny, listopadowy wieczór ^^. Rozdział pozostawiam do Waszej oceny w komentarzach. Krótko i na temat.

Pozdrawiam :*