#2. Repeating the mistakes of the past, we do not know what is really good for us.

      Powolnymi, aczkolwiek miarowym i starannie sprecyzowanymi kroczkami przystępowała z nogi na nogę, z wewnętrzną niechęcią i wymalowanym grymasem niezadowoleniem na twarzy, w towarzystwie Stevena i Pepe, postępowała ku dwóm zupełnie nieznanym jej mężczyznom, a raczej piłkarzom, których znała tylko z okładek magazynów sportowych czy telewizji. W tymże momencie niechybnie pomyślała Lance’u, swoim byłym chłopaku, piłkarz. Kolejny zakłamany w sobie mężczyzna, który pojawił się w jej życiu, ot tak, znikąd, by po niedługim odstępie czasu zostawić ją dla atrakcyjnej blondwłosej piękności. Była niesamowicie naiwna, co wielokrotnie uświadamiał jej Steven. Gdyby nie media publiczne, gdyby nie telewizja, żyłaby nadal w nieświadomości swojego błogostanu, rozradowana tkwiącym przy jej boku sportowcem. Szybko zajął miejsce w jej sercu – równie szybko z niego zniknął. Nie było istotne, które miejsce zajmował na liście jej nieudanych związków, ważne było, że chciała go pokochać, pokochała go, a on wmawiał jej coś, czego tak naprawdę nigdy między nimi nie było, coś, co nawet się nie zrodziło. Pojawiło się pytanie: kim dla niego była? Imponował mu fakt, że jest spokrewniona z jednym ze znakomicie zapowiadających się pomocników ligi angielskiej. Jak każdemu, kto zagrzał miejsce w jej sercu przez najbliższych kilka tygodni. To było takie dziecinne, ale poczuła niesamowitą, wszechogarniającą ją ochotę, by rozpłakać się, po prostu się rozpłakać. W ułamku sekundy zdała sobie sprawę, że nie może tego zrobić, że nie może pozwolić sobie publicznie na tak irracjonalne zachowanie w obliczu ludzi, wśród których przebywała. Byłoby to z jej strony zupełnie niedorosłe. Obiecywała sobie, że będzie to końcem, że każda kolejna nauczka jest dla niej na tyle wystarczająca, by po niedługim czasie pakować się w kolejny bez przyszłościowy związek bez perspektyw na chociażby niedaleką przyszłość. Zacisnęła powieki, zaczerpując do płuc odrobinę świeżego powietrza. Musiała pokazać światu i wszystkim, że jest silna, że jest pewną siebie, wiedzącą, czego chce kobietą, że jej głównym celem jest poprawienie szarej egzystencji życia, które w tym momencie wydawało się Lily jeszcze bardziej poszarzałe i jeszcze bardziej beznadziejna. Szkoda tylko, że na taką wyglądała, w duchu czując się niczym kilkuletnia, zagubiona dziewczynka.

      Myśl o Lance’u krążyła gdzieś w jej głowie, jakby nie chcąc dać spokoju, którego w tym momencie tak bardzo było jej potrzeba. Szła, pogrążona w stanie głębokiej alegorii, zamyślona, odpływająca do swojego własnego, wyimaginowanego świata, bezceremonialnie przytakując to Reinie, to bratu, kompletnie nie zdając sobie sprawy, czego dotyczy owa rozmowa. Przerwał jej dopiero Steven, lekkim szturchnięciem w ramię.

- Lily, chciałbym, żebyś w końcu poznała moich znajomych, Dirka i Fernando – przedstawił jej krótko dwóch mężczyzn, którzy przyglądali się jej z niemałym zaciekawieniem, zwłaszcza ten brązowowłosy z mnóstwem piegów na twarzy. Przyjrzała mu się uważniej i pierwszą rzeczą, jaką dostrzegła, były jego czekoladowe oczy – niezwykle rozradowane, jakby tańczyły w nich małe, radosne iskierki.

- Nie musicie mi się przedstawiać, to nie będzie konieczne, kojarzę was chociażby z telewizji – odparła ze stoickim spokojem i nutką obojętności w głosie. Na chwilę obecną nie była zainteresowana dalszym poznawaniem obydwu piłkarzy, którzy całkiem nieświadomie przypomnieli jej o Lance’u i wcześniejszych zawodach miłosnych.

- Jesteśmy o tym święcie przekonani, ale kultura tego wymaga, tak mnie uczono. Dirk Kuyt, nie wiem, jak tobie, ale mi jest miło cię poznać, Lily – naprzeciw niej przystanął blondwłosy piłkarz, w którego akcencie dało wyczuć się mocną nutkę holenderskiego, mrugając porozumiewawczo. – No już, nie patrz na mnie spod byka, ja nie gryzę, a jeśli dogadujesz się z Reiną, to i ze mną nie będziesz miała większego problemu – zaśmiał się, wyciągając dłoń w jej kierunku.

- Myślę, że jesteś zbyt pewny siebie i troszkę arogancki, a ja niczego ci nie obiecuję, tym bardziej wiekopomnej przyjaźni czy czegoś w tym stylu – rozbawił ją sposób, w jaki się wypowiedział, do tego stopnia, że chciała wybuchnąć niekontrolowanym śmiechem, jednak zachowała powagę, krzywiąc wargi w lekkim uśmiechu.

- Myślenie i logika zabijają życie, tak uważam, a ty nie mierz wszystkich jedną miarą – pokręcił głową, tłumiąc śmiech, widząc jej naburmuszoną minę, po czym odszedł na bok, zamienić kilka słów z pomocnikiem i bramkarzem.

     Nie odpowiedziała, nawet nie zdążyła, nie mając żadnej sposobności, bo obracając się niechybnie wpadła na piegowatego, który wcześniej przykuł chwilowo jej uwagę.

- Miło cię poznać, zwłaszcza, że Steven nigdy nie wspominał o młodszej siostrze. Głupio się przyznać, ale początkowo wziąłem cię za jego sympatię – odparł mrużąc oczy w dość zabawny sposób.

- Masz rację, mogłeś się nie przyznawać, bo to było niesmaczne. Steven ma narzeczoną. Nie wiem, za kogo się uważasz, żeby wysnuwać takie wnioski, w dodatku bezpodstawne – rzuciła, kiedy piłkarz obdarzył ją jednym ze swoich szczerszych uśmiechów, co zirytowało ją jeszcze bardziej.

- Popełniłem błąd, wyciągając niewłaściwy wniosek, masz rację, dlatego przepraszam. Zawsze jesteś taka drażliwa? – spojrzał na nią wymownie.

- Tylko wtedy, kiedy jestem głęboko poirytowana ludzkim zachowaniem.

- Wydaje mi się, że nie musimy zaczynać naszej znajomości w ten sposób. Moim celem nie było wyprowadzenie cię z równowagi, naprawdę. Złość szkodzi piękności, nie daj się przepraszać w nieskończoność – poruszył brwiami w dość zabawny sposób, co wywołało mimowolny uśmiech na jej twarzy, przez co odwróciła głowę w bok, nie chcąc, by zauważył jakiekolwiek zmiany w mimice jej twarzy.

- Miło było, Fernando – uścisnęła dłoń, którą wyciągnął, co miało być formą pożegnania z jej strony.

- Znamy się zaledwie kilka minut i wydaje mi się, czy próbujesz mnie zbyć? – przechylił głowę na bok.

- Nie mam pojęcia, o czym myślisz, ale dobrze ci się wydaje – mrugnęła do niego.

     Po niedługim czasie, w drodze do mieszkania poczuła się dziwnie, tak inaczej, inaczej niż dotąd. Zdawała sobie sprawę, jak kończyły się jej dotychczasowe znajomości z przystojnymi, wysportowanymi mężczyznami, tylko z żadnej nie potrafiła wyciągnąć dobrego wniosku. Raz po raz obiecywała sobie, że ten ostatni jest faktycznie tym ostatnim, ale jakaś niewyobrażalna siła pchała ją w ramiona innego, nowo poznanego, czemu nie potrafiła się oprzeć. Ona już tak miała. Taka właśnie była Lilianna Milford.

      Znała go stosunkowo krótko, bardzo krótko. Kolejny piłkarz, którego poznaniem nie była zainteresowana, a który w jakiś niewytłumaczalny sposób przyczynił się do tego, że dopadła ją niespotykana dotąd euforia pomieszana z radością. Nie potrafiła dokładniej sprecyzować tego, co się z nią działo. Zawsze miała problemy z uczuciami, z tymi prawdziwymi, z ich wyrażaniem, z przelewaniem ich na kartkę papieru. Mogłaby odegrać perfekcyjnie każdą podaną jej rolę, ale nie tą, którą nieustannie pisało jej życie; rolę, z którą nie umiała sobie ciągle poradzić, której niektóre elementy najchętniej wymazałaby ze scenariusza, a popełnione błędy powieliła na nowo, podejmując wiele nierozsądnych decyzji w swoim życiu. Człowiek jest stworzony do tego, by uczyć się na własnych błędach, ale u niej nie przynosiło to pożądanych rezultatów, a przyprawiało o wiele rozczarowań i życiowych klęsk.

     Anglia była dla niej ojczyzną, a Liverpool jednym z jej miast, jednakże dla Lily miastem zupełnie nowym, miastem przepełnionym urokiem i niesamowitą magią. Chciała się usamodzielnić, odrodzić tutaj na nowo, zaznać smaku samodzielnego życia. Miała tu brata, Alex, dwie osoby, które stały się bliższe jej sercu. Osoby, dzięki którym czuła się potrzebna. Poprzez angaż w przygotowania do zbliżającego się ślubu odczuwała spełnienie, potrzebę niesienia pomocy bliskim i aktywność. Taka też była jej matka. Uwielbiała pomagać innym, często zapominając o swoich sprawach. Tylko jej brakowało tutaj Liliannie. Była dziesiątki kilometrów stąd, pochowana w rodzinnym grobowcu. Była też w jej sercu, ciągle czuła jej obecność, ale też niemożność oparcia się na jej opinii, której brak tak odczuwała. Chciała, żeby w końcu w jej życiu wszystko było dobrze.

     Gnębiona nieprzyjemnymi, a zarazem dołującymi myślami, błądząc wokół postaci Lance’a, postanowiła utopić smutki w alkoholu, jak zawsze, gdy gubiła się we własnych myślach, gdy czuła się bezradna. Tego wieczoru zamierzała postawić właśnie na alkohol. Wchodząc do środka jednego z przyzwoitszych lokali tego miasta, nie zważała na nawiązki ciekawskich spojrzeń, a tym bardziej swój wygląd. W tym momencie nie to było najistotniejsze. Zajęła miejsce przy barze, zamawiając jeden ze swoich ulubionych trunków. Podpierając się brodą o dłoń, wyglądała żałośnie z wyraźnym grymasem na twarzy. Już po kilkunastu minutach sączyła trunek, po wypiciu którego, po jej ciele rozlało się przyjemne ciepło, ten chwilowy błogostan, który wywoływał uśmiech na jej twarzy, a w nadmiarze powodował nieprzyjemne odczucia, przeradzające się w prawdziwą męczarnię.

- Picie w nadmiarze nie dobre, zwłaszcza, jeśli masz słabą głowę do alkoholu – dosiadł się do niej, pojawiając się niezauważony.

- Wiem, co jest dla mnie dobre – wzruszyła ramionami. – Nie mówmy o mnie, bo to ty powinieneś się wystrzegać alkoholu, jako piłkarz, czyż nie?

- Owszem, powinienem, ale do pewnego momentu – zacmokał, składając zamówienie.

- Niby teraz nastał ten odpowiedni moment? – przyjrzała mu się zaciekawiona.

- Nie, ale to moja sprawa, piję, bo chcę, podobnie jak ty – zauważył.

     Wzruszyła tylko ramionami w geście obojętności. Szczerze mówiąc nie interesowało ją zbytnio, co on robi w tym miejscu, widocznie miał ku temu taki sam powód, jak i ona.

- Wiesz, że Stevie będzie się martwił? – przyglądnął się jej, upijając spory łyk trunku.

- Nie jestem małą dziewczynką, poradzę sobie, chyba, że jako przykładny kolega i przyjaciel masz zamiar niezwłocznie go o tym poinformować..?

- A jeśli to zrobię? – odparł przekornie.

- To rób, chociaż i tak do tego nie dojdzie – zawtórowała mu, jakby na złość.

- Dojdzie do tego, że będę musiał ci pomóc w pewien sposób, bo nie będziesz w stanie wyjść stąd o własnych siłach – zaśmiał się.

- Żeby potem mnie wykorzystać, kiedy będę w pełni nieświadoma? – pokręciła tylko głową, ukrywając rozbawienie.

- Tutaj, w Anglii, wśród piłkarzy to bardzo modny zwyczaj. Zapewne wiesz o tym, jeśli czytujesz chociażby prasę – poruszył brwiami, szepcząc jej konspiracyjnie nad uchem.

     Zaśmiała się w duchu. Wiedziała, że to, co mówi jest prawdą, ale nie pokrywa się z jego wartościami moralnymi. Nie byłby zdolny, ażeby ją wykorzystać. Tak podpowiadała jej intuicja, a jaki był naprawdę? Nie miała pojęcia. Nie wiedziała nic o Fernando Torresie, a perspektywa spędzenia wieczoru w jego towarzystwie wydawała się jej być dość ciekawa, ale nie intrygująca. Nie wiedzieli o sobie nic, poza znajomością swoich danych personalnych, co w zupełności wystarczało jej, a on nawiązując rozmowę, chciał za wszelką cenę to zmienić, móc dowiedzieć się czegoś więcej.