Unhealed wounds will always be hurt as well.

wrzesień 2008

     Przemoc psychiczna w rodzinie to zazwyczaj problem natury prawnej, moralnej, psychologicznej, jak i społecznej. Jednakże problem, który nigdy nie będzie dotyczył nas samych – żyjemy w tak głębokim przekonaniu, nie dopuszczając do siebie nawet takowej myśli. Rodzina jest najmniejszą cząstką społeczeństwa, środowiskiem o wielce podstawowym znaczeniu dla rozwoju i funkcjonowania ludzi. Destrukcyjne zjawiska w jej obrębie powodują szkody dla wszystkich członków rodziny.

     Lily czytała kiedyś książkę. Czytywała wiele książek. Ta jednak pozostawiła piętno w jej umyśle. Dlaczego? Może dlatego, że tak bardzo utożsamiała się z jej głównym bohaterem, jakiego wykreował autor? Może dlatego, że była odzwierciedleniem swojego, idealnego w każdym calu brata? Steven. Starszy. Mądrzejszy. Rozsądniejszy. Ambitny. Zawsze posiadający jakieś życiowe cele. Konsekwentny. Zupełne przeciwieństwo swojej o dziewięć lat młodszej siostry. Przez rodziców traktowany jako dobro największe. Zwłaszcza przez faworyzującego ojca, nie zważając na postronną matkę, która rodzeństwo traktowała na równi. Upragniony syn, który miał i powinien spełniać ambicje swojego życiodawcy. Tak, jak on przyszły student medycyny, którą porzucił dla piłki nożnej. Dla wartości, która zajmowała w jego sercu najwięcej miejsca. Dla wartości, która była bezapelacyjnie jego największą miłością.

      Po śmierci Cecilii Gerrard wszystko było zupełnie inne. Ojciec tyran, przelewający wszystkie swoje frustracje na Liliannę, opuszczający dom rodzinny Steven. Już nic nie mogło być tak, jak kiedyś. Nie miało prawa. Dom rodzinny pozostawał domem rodzinnym tylko z nazwy. Bez ciepła i miłości, jakie wprowadzała do niego pani domu, nie pozostało już nic. Pozostał tylko odcisk piętna pogardy i nienawiści.

~~~

wrzesień 2010

      Lily zawsze chciała spełnić swoje marzenie. Od dziecka pragnęła zostać aktorką. Marzyła o studiach na New York Academy. Dlaczego aktorstwo? Dobra emisja głosu, dykcja, wyrazistość ruchów, mimika, zdolność dobrego rozumowania i analizy jakichkolwiek tekstów pisanych, znakomita zdolność odgrywania uczuć, improwizacja. Wszystkie te cechy – niezbędne do osiągnięcia wymarzonego życiowego celu, ale nie najważniejsze. Zawsze potrafiła się świetnie maskować. Od dziecka rozpieszczana przez matkę, wyrosła na płochliwą, tłumiącą w sobie wszelkie emocje młodą kobietę, ograniczaną przez ojca. Człowieka, który po śmierci żony wszystkie niedoskonałości przypisywał właśnie jej, który sprawiał, że każdego dnia jej mentalność psychiczna traciła swoje wszelakie wartości. Człowiek, z którym zostawiła ją matka, a potem opuścił brat, codziennie zadawał jej ból. Ranił jej psychikę w sposób brutalny, nie znając litości. A ona zapragnęła się uwolnić, wyrwać, przestać pozować, robiąc dobre miny do satysfakcjonującej go gry, bo to był ciężar ponad jej osłabione już siły.

~

     ‘Teraz albo nigdy’ – pomyślała. Przystanęła przed drzwiami jednego z wielu mieszkań tego apartamentowca. Zaczerpnęła powietrza, przymykając obolałe od płaczu powieki. W jednej dłoni ściskała poręcz walizki, a na drugim ramieniu miała zawieszoną torbę z niewielkim czarnym urządzeniem, posiadającym obiektyw. Uwielbiała fotografować. Wszystko. Uwieczniać każdą chwilę, która była dla niej nieprzemijającą historią, zapisaną w kliszy. Tylko w fotografii mogła znaleźć zapomnienie i tą radość, jaką dawało jej robienie zdjęć chociażby przyrody. Pasja, której oddawała się całą sobą.

     Drżącą dłonią zapukała cichutko. Jej ciałem wstrząsnęła potężna fala dreszczu. Przełknęła głośno ślinę. już za chwilę miała stanąć z nim oko w oko. Bała się, tak bardzo bała się tego spotkania. Co miała mu powiedzieć? Jak się zachować? Dlaczego postąpiła tak a nie inaczej? Masa pytań kłębiła się w jej głowie, kiedy nawet nie próbowała powstrzymać łez, cieknących jedna za drugą, po jej rozgrzanych do czerwoności policzkach. Modliła się w duchu, choć sama nie wiedziała tak naprawdę, o co.

      Jej oczom ukazała się jego pogodna i roześmiana twarz. Nie zmienił się, był taki, jak zawsze – niepoprawny optymista. Przechylił głowę w bok, spoglądając na nią z niedowierzaniem i zaskoczeniem. Minęły dwa lata. Dwa lata, wyjęte z kalendarza i odrzucone w niepamięć.

- Lilka? – wyrzucił zdumiony, nadal nie mogąc uwierzyć, że przed nim stoi ta niewysoka, drobna brunetka.

- Stevie, pomóż mi, proszę, pomóż… - załkała.

_________________________________________________

Coś nowego, coś zupełnie spontanicznego i innego. Coś z czego chyba jestem zadowolona ^^.