#9. You are with me, so it's good, right?

background music

    Trzask drzwi rozniósł się po całym mieszkaniu. Chwilę po wejściu przyłożyła lodowatą wręcz dłoń do włącznika światła, dzięki czemu po chwili po pomieszczeniu rozlały się jasne promienie światła. Nie zamieniając z nim chociażby jednego słowa podeszła do lodówki. Nie wiedziała jeszcze, czy będzie w stanie przygotować jakiekolwiek danie, ponieważ urządzenie świeciło niemal pustkami. Wychodziła z założenia, że jeśli przerwę świąteczną ma spędzić w samotności, to wszystkie te specjały kuchni angielskiej nie będą jej w niczym przydatne. Nie zaprzątała tez sobie głowy zakupami, bo to było dla niej niewiele znacząca błahostką. Była też za duża, by móc uwierzyć w świętego Mikołaja, stąd też zdziwienie wymalowane na jej twarzy, kiedy to jej lodówka zapełniona była różnego rodzaju produktami, a na nieskazitelnie czystym blacie leżała karteczka z informacją. ‘Musze o Ciebie dbać nieustannie :)’. Steven. Kochany Steven. W natłoku obowiązków, którymi był obciążony znalazł też czas na to, aby zająć się i taką błahostką. Momentalnie zrobiło jej się miło. Nie zapomniał o niej. Bez przerwy troszczył się o młodszą siostrzyczkę. Może i przesadzał z ta wrodzoną nadopiekuńczością, ale zwyczajnie się o nią bał. Chciał zapewnić jej wszystko to, co najlepsze, choć wiedział, że przy jej boku jest ktoś, kto może zająć się tym równie dobrze, jak nie lepiej.

- Planujesz przepyszną kolację dla nas? – podszedł do niej i cmoknął ją w policzek.

- Nic. Nie spodziewałam się, że ten wieczór spędzę w tak doborowym towarzystwie. Nie planowałam absolutnie niczego. To spontaniczność – uśmiechnęła się szeroko. – Uprzedzam, gotować nie potrafię.

- Jesteś jak dziecko, wiesz? – roześmiał się, podchodząc do lodówki i wyciągając z niej po kolei najpotrzebniejsze produkty.

- A ty jesteś głupi i arogancki i bezczelny, bo ciągle mi to wypominasz – żachnęła się, ukrywając skrzętnie swoje rozbawienie.

- Ja? Nawet bym nie śmiał. Ja po prostu z twoją nieocenioną pomocą chcę przygotować dla nas coś smacznego – musnął czubek jej noska.

- Mam gotować? Z tobą? Żartujesz, prawda?

- Będziemy gotować – poprawił ją, zabierając się za krojenie warzyw.

- Ale ja nie umiem, Fer – ułożyła dłonie na jego biodrach, przystając za nim, za co w odpowiedzi usłyszała tylko cichy śmiech Hiszpana.

     Wiedziała, że jest tak samo uparty i skrupulatny, jak ona. To ona była gospodynią, to jej mieszkanie. To ona powinna była oczarować go swoją wrodzoną gościnnością. Nigdy nie pałała chęcią do kuchennych obowiązków. Kobieta nie może być dobrą gospodynią, jeśli nie potrafi przyrządzić czegokolwiek, prawda? I bynajmniej nie muszą to być wyszukane specjały. Talent kulinarny Lilianny ograniczał się do przyrządzania tostów, smażenia jajecznicy czy przygotowywania sałatek warzywnych. Kuchnia, potrawy, gotowanie nigdy nie było tym, czym chociażby przez chwilę się zainteresowała, nawet jako kilkuletnia dziewczynka, kiedy to jej rówieśniczki zaciekle zagłębiały się w tajniki pieczenia przepysznych ciast z owocami czy przygotowania chociażby kurczaka. Nie, to zdecydowania nie było dla niej. Gotowanie było dziedziną życia,  w której kompletnie się nie odnajdywała i tak już pozostało.

     Ogień radośnie trzaskał w salonowym kominku, kiedy obydwoje raczyli się konsumpcją sałatki z zakupionych wcześniej przez Stevena warzyw. Prosta potrawa, proste składniki, łatwy sposób przyrządzenia, a smakowała niczym najwykwintniejsze danie, podawane w najdroższych i najlepszych restauracjach  w Liverpool’u, jak i na całym świcie. Z lekkim uśmiechem na ustach przywoływała w pamięci smak dzieciństwa. Ten sam smak, którym raczyła ją rodzicielka, będąca dla Lily bezapelacyjnie kulinarnym autorytetem. Jej widok przyprawiał go o niesamowite poczucie czułości, które zapewniał jej od jakiegoś czasu. Gładził pieszczotliwie jej policzek, kiedy konsumowała kolejną porcję. Z całą pewnością nie należał do tego typu mężczyzn, dla których kuchnia nie była twierdzą nie do przejścia, jednak mimo to przygotowanie dla niego kilku prostych i smacznych dań nie stanowiło większego problemu, co zawdzięczał swojej matce.

- No dlaczego tak na mnie patrzysz? – zachichotała, ocierając kąciki ust chusteczką.

- Bo lubię. Uwielbiam tak na ciebie patrzeć. Najchętniej robiłbym to całymi dniami, gdyby nie obowiązki służbowe, które zobowiązałem się wypełniać – uniósł brew ku górze, pochylając się nad jej drobnym ciałem.

- Rozprasza mnie to – spuściła wzrok.

- Myślę, że z czasem do tego przywykniesz – rozbawiony musnął jej wargi.

     Co czuła? W głębi jej duszy kłębiło się wiele emocji. Oczywiście tych pozytywnych. Nie potrzebowała niczego więcej. Miała u boku ważną dla siebie osobę, z którą gotowa była spędzić nadchodzący okres, nie chcąc zapeszać, jak najdłuższy, może i wieczny okres. Obydwoje byli pewni, nie chcąc jednak przyspieszać czegoś, co rozwijało się spontanicznie, roztaczając wokół siebie ten idealny wręcz urok. Czuła się wyjątkowa. On zapewniał jej tą wyjątkowość, akceptując taką, jaką jest, nie oczekując w zamian żadnych zmian. Po prostu chciał, żeby była. Ona pragnęła mieć go przy sobie, by po prostu był przy niej.

      Doskonale czuł dotyk jej aksamitnej skóry, kiedy drobne, kościste palce łączy się z jego silną dłonią w jednym, pełnym bezpieczeństwa uścisku. Czuł przyjemne ciepło bijące wprost od niej. Druga dłoń uniosła lekko ku górze, by móc pogładzić nią jego policzek, pokryty lekkim zarostem. Uśmiechnęła się. Jej uśmiech wyrażał błogie spełnienie, którego zaznawała z każdą minutą jego obecności. Ona raczyła się nim, niczym pszczoła kwiatowym nektarem, będącym dla niej czymś w rodzaju ambrozji, spożywanej przez greckich bogów i boginie. Uśmiechnął się. Patrząc w jej oczy, dostrzegał w nich te iskierki radości, których brakowało mu na samym początku tej znajomości. Tej nietypowej znajomości. Uwielbiał ją, oddając jej wartości najlepsze, jakie tylko mógł jej ofiarować. Westchnęła cicho, mrużąc powieki. A on? Uwielbiał się z nią drażnić, czego nie potrafił sobie odmówić, składając subtelne pocałunki na jej nosie, policzkach i podbródku, starannie omijając pełne, malinowe usta. Poderwała się gwałtownie, łapiąc go za przeguby dłoni. Prowadząc go do sypialni uśmiechnęła się pod nosem. Przyglądał się jej z lekkim rozbawieniem, ale też i uwagą. To była pierwsza sytuacja, dzięki której znaleźli się w tak nowym położeniu. Mogli teraz poznać się na zupełnie innej, dotąd nieznanej im płaszczyźnie. Nie brakowało tak wiele. Początkowa niechęć, połączona z wzajemną ignorancją nie pozwoliła im na długo zapomnieć o swoim wzajemnym istnieniu. Myślał tylko o niej. Myślała tylko o nim. Nie byli nawet do końca świadomi tego, że dzięki sobie stali się podatniejsi na uczucia. Zamknęła starannie drzwi, przystając na środku pokoju. Jasna poświata księżyca, rzucająca swoje promienie na pomieszczenie, oświetlała jej twarz i oczy. Zielone, sarnie oczy, z których biła niesamowita radość, kiedy twarz wyrażała spokój i opanowanie w każdym, nawet najmniejszym calu. Ujął jej drobną twarz w dłonie i zaczął składać pocałunki pełne czułości, obcałowywując każdy centymetr kwadratowy jej twarzy, jakby bojąc się, że jakaś niewidzialna siła odbierze mu to, o co tak długo walczy, o co tak długo zabiegał, że czar pryśnie, a wraz z nim cała ta niesamowita magia. Ona pragnęła dać mu siebie całą, ofiarować mu to, co miała w sobie najlepsze. Usta, spragnione swojego wzajemnego dotyku złączyły się w zrozumiałym tylko dla siebie tańcu, niczym para kochanków, mających rozstać się nie ubłagalnie przez zrządzenie losu. Stali  w całkowitym mroku. Oświetlał ich jedynie księżyc, którego promienie wpadały do pomieszczenie poprzez nie do końca zasłonięte rolety okienne. Potrzebowali swojej wzajemnej bliskości, jak niczego innego. Ułożył ją na łóżku najdelikatniej jak tylko potrafił, nie odrywając się od jej ust. Jeśli już, robił to tylko na krótki ułamek sekundy, by móc spojrzeć jej głęboko w oczy. Pozbywając się ubrań, który były zbędne w tamtym momencie, mogła z zachwytem wpatrywać się w zarys jego sylwetki. Pomimo iż panował niemal całkowity mrok, doskonale wiedziała, że może pochwalić się sylwetką godną greckiego boga. Atletyczne ciało, którego bliskość mogła teraz poczuć. Przywodząc jego zapach do nozdrzy, na jej twarz wypływał lekki uśmiech. Obchodził się z nią niczym z porcelanową laleczką, nie chcąc jej jakkolwiek skrzywdzić. Zachwycała go. Zachwycała go w każdym calu. Dla niego była doskonała. Była taka delikatna. I prawdopodobnie ta delikatność i dziewczęcy urok pociągały go w niej najbardziej. Lekkim skinieniem głowy dała mu przyzwolenie. Zdawała sobie sprawę, że absolutnie nie będzie tego żałowała, że za kilka chwil znajdzie się w niebie, wznosząc na szczyty niebiańskiej rozkoszy, czego nie może odebrać jej nikt. Po raz pierwszy czuła stabilizację przy mężczyźnie, przy piłkarzu, a nie był nim Steven.

     Czy gdzieś po ziemi chodzi człowiek, który mógłby powiedzieć, że lubi pobudki? Z całą pewnością nie. Wiemy o tym doskonale. Lilianna nie znosiła ich równie mocno, jak każdy, kto zmuszony był opuszczać swoje miękkie, ciepłe łóżko. Ona też tego nie lubiła. Ona wręcz tego nie znosiła. Tak byłoby też i dzisiaj, kiedy to obudziły ją promienie słoneczne, wdzierające się do sypialni, oślepiające ją swoim nieprzyjemnym blaskiem. Jęknęła cicho, skrywając twarz w poduszce, dopiero po chwili uchylając lekko powieki. Obok niej, w tym samym łóżku spał na oko młody mężczyzna, z mnóstwem piegów na twarzy. Jego wargi pozostawały lekko rozchylone. Wyglądał uroczo, niczym kilkuletni chłopczyk, jednak nie tracił przy tym niczego z uroku prawdziwego, dorosłego mężczyzny. Oddychał miarowo, a jego twarz nie wyrażała żadnych emocji. Uśmiechnęła się, muskając jego czoło. Zaczerpnęła powietrza, czując tą niesamowitą błogość. Miała przy sobie mężczyznę, który oddał jej swoje serce, a którego uczuć tak się obawiała, do niedawna. Gramoląc się z łóżka, tak by go nie obudzić, uwierzyła, że będzie dobrze, że naprawdę będzie dobrze i nikt nie odważy zburzyć się szczęścia, które obydwoje budowali dzięki swojej wzajemnej cierpliwości i nadziei, która była ich przewodniczką. 

____________________________________________________________

Nie jestem do końca zadowolona z tego rozdziału, ale myślę, że nie jest też najgorzej. Jej pierwotna wersja ulegała kilku zmianom i prezentuje się tak, jak same widzicie. Dziewiątkę oddaję w Wasze ręce i oczekuję opinii, które są niezwykle motywujące i szczere, za co dziękuję ^^.

Bardzo chcę być na bieżąco z tym opowiadaniem. Sama nie wiem, dlaczego, ale po prostu odczuwam taką potrzebę. Wiem, że to może wydawać się dziwne, prawda? Nic na to nie poradzę. Taka już jestem. Chyba przywiązuję się do tego opowiadania, czego absolutnie zakładałam. No ale cóż, najwidoczniej nie taka kolej rzeczy. 

Miało być coś o Llorente. Mówią, że kobieta zmienną jest. Ja też. Cały tydzień, który spędziłam dał mi wiele do myślenia, nie tylko problemy z moim sercem, które nie pracuje, jak powinno. Ostatnio coraz częściej w mojej świadomości krąży myśl, by napisać coś o Thomasie Vermaelenie z Arsenalu. Nie sympatyzuję Kanonierów, ale może warto byłoby spróbować. Co Wy na to? :)

P.S. Spóźniony już breaking news, no ale muszę to zrobić. Fernando Torres prawie wrócił do swojej fryzury z czasów MŚ 2010, z czego jestem strasznie zadowolona. Przyznacie, że krótko ścięte, brązowe włosy służą mu o wiele bardziej, niżeli różnorodne wersje balejażu. Zatem moje chore serducho raduje się. ^^